GRH Kompania Czerwonego Smoka

gwałciwoj

Palenie czarownic - ulubiony sport średniowiecznego świata katolickiego oraz protestanckiego.

Początki tej szlachetnej dyscypliny sportowej datuje się na XII wiek, czyli datowanie nam się już zgadza. Największą popularność sport ten zdobył w renesansie.

Gra polega na znalezieniu, osądzeniu, i na końcu - spaleniu czarownicy. Zależnie od moda, w grze mogą brać udział:
Wersja niskobudżetowa: wieśniacy i czarownica.
Wersja `na elitę': Brygada Świętej Inkwizycji i czarownica ew. heretyk

Gra zaczyna się od znalezienia wiedźmy; po pierwsze, drużyna ma na celu odnalezienie takowej, po czym przy użyciu przepisowych narzędzi (pochodnie, widły, zardzewiałe grabie, sztachety) zmuszenie jej do poddania się drużynie.

Czarownica, która nie zdołała uciec przed biorącym udział w zabawie była przez nich poddawania próbie kamienia. Polegało to na przywiązaniu do czarownicy liny zakończonej kamieniem, po czym kamień wraz z liną i czarownicą został wrzucony do wody.

Jeżeli czarownica się uwolniła i wypłynęła oznacza to drugą turę gry czyli:
Wyszukiwanie pewnych cech charakterystycznych u podejrzanej. Im więcej takich cech posiadała czarownica, tym więcej punktów zdobywała drużyna za jej spalenie. Zaś jeżeli owa czarownica nie wypłynęła oznaczało to tak zwany "spalony", czyli ta czarownica nie była czarownicą... i trzeba było szukać dalej innej czarownicy do zabawy.

Cechy charakterystyczne czarownicy
Osobniczka płci żeńskiej (znaczy się kobieta);
Zwykle nie za urodziwa;
Poczochrane, czarne włosy
Nos z marchewki
Miotła bądź mop, ewentualnie odkurzacz
Czarny kot. Mogą być inne kolory, aczkolwiek czarny jest najwyżej punktowany. Liczba punktów mnożona jest przez ilość kotów posiadanych przez czarownicę.
Nietoperze. Im więcej nietoperzy kręcących się wokół chatki, tym więcej punktów.
Mieszka na odludziu w dziwacznej drewnianej chatce (za spalenie chatki - dodatkowe 15 punktów)
Boi się święconej wody (zamiast święconej wody można użyć benzyny, grożąc, że się ją podpali. Ważne żeby się bała)
Ma kurzajkę na twarzy.

Po znalezieniu czarownicy drużyna szła do sędziego, który podliczał punkty, a następnie wybierano rodzaj drewna, decydowano ile go miało być, oraz czy miało być suche, czy też wilgotne. Było to ważne, ponieważ podczas spalania czarownicy można było dostać dodatkowe punkty za styl.
Następnie dochodziło do zsumowania punktów za wartość czarownicy i za styl podpalania; wynik zapisywano w ogólnym rankingu. Pod koniec sezonu zliczano punkty każdej z drużyn, a ta która miała ich najwięcej dostawała Puchar Spalczarownic.

Punktacja:
Punktacja końcowa zależała od wielu czynników i zmiennych, po pierwsze od ilości czarownic i ich współczynnika czarownicowatości (czyli im więcej cech czarownicy podanych wyżej tym lepiej).

Czarownice oceniano według takiej punktacji:

* Brzydota - im brzydsza tym więcej punktów - 1-15 punktów;
* Ilość czerni w ubiorze - im czarniej tym więcej punktów - 1-10 punktów;
* Posiadanie rozczochranych, czarnych włosów:
czarne i rozczochrane - +10 punktów;
czarne i nierozczochrane - +7 punktów;
ciemne (ale nie czarne) i rozczochrane - +5 punktów;
ciemne i nierozczochrane - +3 punkty;
jasne i rozczochrane +1 punkt;
jasne i nierozczochrane - 0 punktów.
Posiadanie miotły, mopa, odkurzacza - +5 punktów za jedną z rzeczy;
Posiadanie czarnego kota - +10 punktów (razy ilość kotów); posiadanie kota (nieczarnego) - +5 pkt. (+2 pkt za każdego następnego);
W pobliżu mieszkające nietoperze - +1 punkt za każdego;
Mieszkanie w chatce na odludziu - +10 pkt. Dodatkowe spalenie chatki po schwytaniu czarownicy - +15 punktów.
Warto nadmienić, że od punktacji końcowej odejmowano po 5 punktów karnych za każdego wieśniaka powyżej przepisowej liczby 84 (słownie: osiemdziesięciu czterech) wieśniaków w drużynie.

Punkty za styl spalenia przyznawali sędziowie obradujący niedaleko stosu. Mogli oni dodać od 0 do 40 dodatkowych punktów.